'' ΧΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ '' . Μιχάλη Γ. Καριάμη

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

ΤΙΜΗΣΑΝ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟ








 Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονα στο κοίλα 

«Ἀθλοφόρε γιε, κα αματικ Παντελεμον, πρέσβευε τ λεήμονι Θε, να πταισμάτων φεσιν, παράσχ τας ψυχας μν.»


Πρωί Κυριακής της 27ης Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρα  Παντελεήμονα του Ιαματικού.    Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, νωρίς το πρωί, ξεκινήσαμε από την Λαγκάδα για την ανάβαση μας στα ιστορικά Κοίλα του Ηροδότου. Κοιτίδα των Βρονταδουσίων , Καρδαμυλιτών – Λαγκαδούσων και Συκιαδιωτών. Το αυτοκίνητο έκανε το εγχείρημα ευκολότατο.  Και ενώ διασχίζαμε την απόσταση με άνεση και χωρίς κόπο, ο νους μου, ξαναγύρισε στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα. Γονιοί και Παππούδες, τιμούσαν πολύ  τον Άγιο Παντελέμονα όπως και τους Άγιους Αναργύρους. Γιατροί ...ιαματικοί αγαπημένοι άγιοι και προστάτες του χειμαζόμενου λαού. Πως ήταν δυνατόν σύσσωμο το χωριό να μην ανέβει στα Κοίλα; Ευκαιρία συνάντησης των Χωριανών μου, των Κυδιαντούσων, Πυτιανών, Αγρελωπούσων και  Καρδαμυλιτών. 



Οι Βρονταδούσοι, παρά του ότι το ξωκλήσι ήταν δικό τους, ήταν πάντα  ποιο λίγοι. Τεράστια η απόσταση, για τα τότε δεδομένα.  Η έλλειψη δρόμων και άλλες δυσκολίες έκαμναν αδύνατη την έλευση τους. Εμείς, φεύγαμε νωρίς το απόγευμα της παραμονής. Μέσα από απάτητα μονοπάτια, ανηφορίζαμε από τον «Μαρμαρά» τους «Άγιους Αναργύρους» τον «Κάντηλα»  την «Χωρή» την «Δασκαλόπετρα»  για να φθάσουμε κατάκοποι εκεί πάνω Οι Συκιαδιώτες, ακόμα ποιο δύσκολα. Αυτοί είχαν να διαβούν τον λόφο μεταξύ των δυο χωριών μας. Ακόμα ποιο δύσκολη και μακρινή η άνοδος των Καρδαμυλιτών. Σε ποιο πλεονεκτική θέση Κυδιαντούσοι και Πυτιανοί. Σκέψου τώρα την Οδύσσεια και τα πάθη των Βρονταδούσων.  Άσβεστη παραμένει στη μνήμη μου, η εικόνα του Χρήστου του Συκιαδιώτη να μεταφέρει τραπέζια – καρέκλες και όλα τα σύνεργα για τους λουκουμάδες, φορτωμένα πάνω σε ηρωικά γαδουράκια. 



Δύσκολες εποχές – μαρτυρικές, μα αξέχαστα παιδικά χρόνια. Ο Χώρος ασφυκτικά γέμιζε από προσκυνητές και υποζύγια. Προσφιλές θέαμα το κάψιμο των αστυφίδων. Ήταν το αγαπημένο πανηγύρι των παιδιών. Θαρρώ πως εκεί όλοι μας φουμάραμε για πρώτη φορά. Φεύγαμε από το χωριό με μοναδικά εφόδια ένα πακέτο τσιγάρα. Ένα καραφάκι Ούζο και δυο κονσέρβες σαρδελάκια με πιπεριά. Κοιμόμαστε κατάχαμα, πάνω σε βράχους ή ξεροτρόχαλους τοίχους. Που σκέψη ή φόβος για Φίδια ή άλλα σερπετά. Ο Μπάρμπα Σάββας ο Μπελλές (Χαβιάρας) από τ’ Αγρελωπό, διαλαλούσε τη φημισμένη του πραμάτεια. «Και του Σάββα το παστέλι, όλο αμύγδαλο και μέλι ».Η άμια Βγαγγέλα του Ζόγαρου, ήταν εστία έλξης με τα ζαχαρωτά «κουτσάκια» της. Κάτι ζαχαρώδη τσολιαδάκια, τυλιγμένα σε χρωματιστή ζελατίνα.Μίζερες εποχές, για όσους τις ζήσαμε. Η ανεμελιά της νιότης και οι εικόνες που δεν ξαναβλέπουμε τις κάνουν να φαντάζουν ονειρικές. Με αυτές τις σκέψεις φτάσαμε στα κοίλα. Φέτος το εκκλησίασμα ήταν σχετικά μικρό. Θες το ότι έπεσε ημέρα Κυριακή. Θες ο γάμος του «Ρόδα», του πιο γλεντζέ των χωριών μας,  και το τρικούβερτο γλέντι μέχρι πρωίας να καθήλωσε τους χωριανούς μας στα κρεβάτια ..... Πάντως φέτος είμαστε ποιο λίγοι από κάθε άλλη φορά. Δεν σχολιάζω τους λόγους, τονίζω την απουσία των Καρδαμυλιτών και των Πυτιανών. Πιθανά η διαίρεση των Κοίλων ανάλογα με το που ανήκει το κάθε ξωκλήσι να κάνει τον καθένα να προτιμά την δική του ... επικράτεια. Πιθανά η νεολαία μας να αποκόπηκε από ρίζες και πατρογονικές συνήθειες. Ομολογώ όμως ότι προσωπικά έγινα φίλος της ιστορία και των παραδόσεων μας εδώ πάνω. 


ο Πύργος των Κοίλων 

Σε τούτη τη μυστηριακή γη με τα αξέχαστα ακούσματα των ασπρομάλληδων για τους υπερκείμενους «Σωρούς της Γριάς». Τα μυστικά το «Πύργου των Κοίλων». Της «Σχολειόπετρας». Της «Χωρής», το «πηγάδι της Σαρακίνας», τα «Κουφόγια ». Τη σφαγή της «Χορεύτριας» και την αιχμαλοσία των Κοιλανών στην Άγια Κυριακή από του Αλτζερίνους πειρατές. Τα κατορθώματα του «Πέτικα» για την «Πέτρα του Μπουλλά» κάτω από την οποία οι «Λόρδοι» βρήκαν ολάκερο θησαυρό ή το «Κιούπι με τις λίρες» στην Παναγιά την «Κοιλανη». Χάθηκαν δια παντός τα πάντα γύρω από τη μεταφορά ιστοριών αλλοτινών εποχών. Εδώ φτάσαμε στα όρια και το τέρμα της στοματικής παράδοσης. Μοναδικό καλό, το αντάμωμα με φίλους. Να αναφερθώ ειδικά στην κυρία Θεανώ Ξεντέ. Τον γιατρό Αναστάσιο Τριπολίτη. Τον πρόεδρο του ΦΟΒ κ. Πολύδωρο Στείρο και τόσους άλλους Βρονταδούσους. 


Ο γράφων με τον πρόεδρο του ΦΟΒ κ. Πολύδωρο Στείρο


Η βοήθεια και η Χάρη του ελεήμονα Άγιου Παντελεήμονα να παραστέκει στο πλευρό όλων και των οικογενειών μας. Καλή αντάμωση και πάλι εδώ πάνω.

Ζω το σήμερα, αναπολώντας τα παλιά

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Πλοίαρχος Ε.Ν. 



Σύγχρονος Παστελάς των Κοίλων



Ο ναΐσκος του Άγιου Παντελένονα στα Κοίλα 







Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΡΩΤΑ









Το εξώφυλλο του βιβλίου 

Κάτι το αναπάντεχο, με υποχρέωσε άρον – άρον  να φύγω από το Μυροβόλο νησί μου. Στενάχωρες ώρες. Ένα κακό όμως δεν μπορεί να ακολουθεί ένα άλλο. Ένοιωθα άβολα να μη γράψω δυο λόγια για μια από τις ποιο όμορφες βιβλιοπαρουσιάσεις  που απόλαυσα στη ζωή μου. Η γραφή μου δεν κρύβει καμιά υπερβολή και δεν έχει σκοπό προβολής ενός φίλου. Για τον άνθρωπο που θα σας πω, δεν έχω ανταλλάξει ούτε δυο καλημέρες που λέει ο λόγος.  Μιλώ για το αφιέρωμα  ζωής «Ενθύμιο 1967 - 1969», του κ. Ελευθερίου Πυκνή, των εκδόσεων  «αλφα πι», οι οποίες κόντρα στους άσχημους  καιρούς εξακολουθούν να κοσμούν την Χίο του πολιτισμού και των γραμμάτων με καινούργια υπέροχα βιβλία – κοσμήματα.  Πιστέψτε με,  οι ποιο πολλοί των παρευρισκομένων , πριν την έναρξη της εκδήλωσης, ο ένας μας, κοιτούσε τον άλλο  με απορία και προβληματισμό για του τι  θα ακούσουμε. Ο Χώρος  Της καφετέριας «ΗΩΣ», στην Δασκαλόπετρα του Βροντάδου,  που επιλέγει για την παρουσίαση, εκ των πραγμάτων απεδείχθη ο ιδανικός για την περίσταση.  Άκρως ειδυλλιακός και  συνάμα μαγευτικός.   



Το πάνελ της βιβλιοπαρουσίασης 

Ήταν από τις λίγες φορές που τα πάντα ακολούθησαν το πρόγραμμα, χωρίς καμιά καθυστέρηση.  Από την πρώτη στιγμή, δέσποσε του βήματος  ο σε όλους γνωστός, «Λευτέρης».  Ευθυτενής, κομψός  και όμορφος , ακόμα και σήμερα, μονοπώλησε κυριαρχικά στο χώρο.  Τα μάτια και η προσοχή όλων, στραμμένα επάνω του.  Δεν άφησε περιθώρια του να ασχοληθεί ή να αφαιρεθεί ο νους σου με κάτι άλλο.  Όχι δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Δεν ήταν η πασπαλισμένη με ζάχαρη , πονεμένη και δακρύβρεχτη μελό ιστορία, ενός ακόμα, ερωτευμένου  ανθρώπου. Ενός ρομαντικού    που άφησε τον πόνο και την αγάπη του να αποτυπωθεί στο χαρτί.  Ήταν κατάθεση ψυχής, δυο ερωτευμένων παιδιών μιας τόσο κοντινής μα τόσο ξέμακρης εποχής . Της εποχής που όλο το ακροατήριο  έζησε έντονα. Των τότε ανέμελων  παιδιών, που  θυμάται , παραλληλίζοντας τις εποχές  νοιώθοντας  το τεράστιο και βαθύ χάσμα  του  τότε με το σήμερα.  Όχι δεν ήταν μελιστάλακτα λόγια ενός ακόμα  ανθρώπου που ήθελε να χρηστεί «Συγγραφέας». 



ο κ. Ελευθέριος Πυκνής 

Ήταν  θέμα για προβληματισμό  αλλαγής νοοτροπίας , ηθών και τρόπου σκέψεως ενός ολόκληρου λαού που μέσα σε λίγες δεκαετίες, αλλοιώθηκε τόσο, όσο δεν αλλοιώθηκε στα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του. Με πρωτόγνωρη  χαρά,  διαπιστώσαμε έναν χαρισματικό ομιλητή. Μια δυναμική προσωπικότητα  που με την δύναμη και την ενέργεια που ακτινοβολούσε, μάγεψε τους πάντες . Επιθετικός – Παραστατικός  και αποδεικτικός ο λόγος του. Τεράστια η αύρα που σκόρπισε η παρουσία του. Όχι, δεν ήταν κάτι το οποίο είχε δουλέψει ή  του είχαν υποδείξει να το κάνει. Κάτι το  υπερβολικό  ή το εξεζητημένο . Ήταν αυτός ο ίδιος . Ο πραγματικός  αυτός του. Ήταν ο πασίγνωστος  «Λευτέρης». Σε λίγους ανθρώπους  έχω διαπιστώσει το  παρόμοιο χάρισμα λόγου.  Να σε συναρπάζει ο συνομιλητής  όχι με βαρύγδουπα λόγια και θεωρίες  αλλά με τον απλό λόγο του. Αυτός ήταν εκείνη τη βραδιά ο Λευτέρης. Μάγεψε το ακροατήριο του, εξιστορώντας  από τα τρίσβαθα της ψυχής του  την ιστορία της αγάπης του. Την ιστορία της ζωής του από τότε που γεννήθηκε μέχρι εκείνο το φανταστικό βράδυ της παρουσίασης. Βασικά η γραφίδα μου, χωλαίνει στο να περιγράψει καταστάσεις και συναισθήματα, για αυτό και σταματώ εδώ.  Θα ήθελα να τονίσω την παρουσία , στο πάνελ,  του κ. Ιωάννη Αυγουστή . 



 ο Σεβαστός Ιατρός κ. Ιωάννης Αυγουστής

Άτυχοι  όσοι δεν παραβρέθηκαν, ώστε να ακούσουν τα λίγα μα μεστά ουσίας λόγια του. Λόγια με ιδιαίτερο βάρος και αξία αντάξια της φήμης του ανδρός  που τα κατάθεσε. Χάρισμα το να λες  και να αφήνεις να γίνουν κατανοητές  έννοιες  τεραστίων διαστάσεων με τόσο λίγα λόγια. Προσωπικά σας ευχαριστώ  σεβαστέ μου κ. Αυγουστή για αυτά που άκουσα. Με συγκλονίσατε, όπως και όλους όσους είχαν εκείνη τη βραδιά την καλή τύχη να τιμήσουν με την παρουσία τους, μια των ωραιότερων Βιβλιοπαρουσιάσεων . Σε κάποια στιγμή δε και ενώ η κατάθεση ψυχής  του «Λευτέρη» ήταν στην κορύφωση της,  ο πνέον άνεμος  ήταν τόσο ισχυρός που το θρόισμα των φύλων των δέντρων , κάτω από τα οποία λάβαιναν χώρα τα δρώμενα , κάλυψε την κατάθεση  της εξιστόρησης  του μεγάλου έρωτα της ζωής του, χαρίζοντας μοναδικά αισθήματα στους τυχερούς της βραδιάς.Το μικρό ακροατήριο, βασικά αποτελούσαν συμμαθήτριες  της αλησμόνητης γυναίκας του μαζί με τους άνδρες , τα παιδιά και τα εγγόνια τους. 



οι κκ. Καλογεράκης- Σαλιάρης - Κοκαλιάδης - Ψαλτάκης - Μελαχροινούδης - Μυριαγκός - Όρθιος ο γράφων  (Μ. Καριάμης)

Μια εκλεκτή ομάδα ανδρών, στο πλείστον Καλλιμασιώτες  αποτελούμενη από τους κκ Π. Καλογεράκη – Π. Σαλιάρη – Γ. Κοκαλιάδη  - Ψαλτάκη  - ΔΣ. Μελαχροινούδη – Β.Μυριαγκό.  Τιμούσε με την παρουσία του την εκδήλωση ο πρόεδρος του ΦΟΒ κ. Πολύδωρος Στείρος και οι  εκδότες κ.κ. Ευ. Ρουφάκης του περιοδικού ''ΔΑΦΝΗ'' και Ι. Παληός των εκδόσεων «αλφα πι».  Με  βαριά καρδιά πήραμε καθένας τη στράτα μας. Όμως δεν τελειώσαμε εκεί. Σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής, η σύζυγος μου, όρχησε τη δική της βιωματική περιγραφή  μια και ήταν είχε ζήσει την παραμυθένια ιστορία του μεγάλου έρωτα των δυο παιδιών.  Την άλλη ημέρα το σπίτι μας γέμισε με φίλες και συμμαθήτριες τους, μάρτυρες αυτής της τόσο όμορφης εποχής της νιότης τους. Τους καθησύχασα σαν τους είπα πως η ιστορία θα  Έχει συνέχεια με την προ – αναγγελθείσα έκδοση και δεύτερου βιβλίου. 



Ο γράφων (Μ.Καριάμης) μαζί με τους εκδότες κ. Ι. Παληό (Εκδόσεις '' αλφα πι'') και τον κ. Ευ. Ρουφάκη (Εκδόσεις '' ΔΑΦΝΗ ' ')

Προσωπικά, έμεινα με την απορία και το παράπονο που κάποτε ένοιωσα και εγώ …… Γιατί ο θάνατος να χωρίζει δυο αιώνια ερωτευμένες υπάρξεις  .                                                                                               Καλό κουράγια και συνέχεια Λευτέρη
Μιχάλης Γ. Καριάμης

Πλοίαρχος  Ε.Ν.